Zaten kimsenin okumayacağını biliyorum, okuyanların da kim olduklarını üç aşağıya beş yukarı biliyorum. Hepsi iyi tanıyan insanlar beni, aslında buraya yazacaklarımı çok çok önceden bilen insanlar.
Hayatta o kadar yalnızdır ki insanoğlu, her daim yanındayım diyenler bile bir nefes, binlerce kilometre uzağındadır aslında. Mesafelerin önemi yok denir hep sevdalarda, gerçekten yok mudur acaba? Yoksa mesafeler yüzünden mi ayakta kalıyor ilişkiler, yoksa hasret duygusu mu ayakta tutuyor sevgileri/aşkları. Aslında güvendir mesafeleri bile hiçe saymayı gerçek kılan.
Her şeye gücü yeten insanoğlu mesafeler yüzünden acı çekebiliyor, sevdiğinin en zor anında yanında olamıyorsun. Ya da tam tersi en zor anında yanında sevdiğini istiyorsun ama arada binlerce kilometrelik mesafeleri görüyorsun. Tam 22 Saatlik yol, 22 Saat ve sonunda mutluluk olan bir yol. Tabi geri dönmemek üzere gidersen sonunda kalıcı mutluluk olan bir yol.
"Hasret Çektim, Gönül Verdim." diyor şarkı sözünde, hasretlik acısının nasıl bir şey olduğunu anlatmaya çalışır derecede. Neyse gereksiz yere saçmalamaya başladım galiba. Yine bir kaç satır yazayım derken işin içine ettim ve bırakıp gidesim var.
Yine son söz olarak tavsiye vereceğim tabi okuyan olursa onlara. Siz siz olun yanınızdaysa sevdiğiniz kıymetini bilin, araya mesafe girdiğinde yaşadığınız acıyı tahmin bile edemezsiniz. Ve inanın yaşamak isteyeceğiniz son histir araya mesafe girince duyulan özlem duygusu. İnsanı içten içe kemirir ve yapacak bir şey bulamazsın ya çaresizliğin en doruk noktası o andır. Bir gün, bir hafta yanında olmak bile size bir ömür yetebilecek sevdiğinizden binlerce kilometre uzakta olursunuz bir anda acının daniskasını yaşarsınız.Ben yaşamadım,Hilal'den esinlendim.Bu yazımı da onun için yazdım..
Neyse sağlıcakla kalın...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder